W słowiańskiej tradycji ptaki były czymś więcej niż mieszkańcami lasów i nieba. Były posłańcami między światem ludzi a światem duchów, a ich śpiew zwiastował nadejście wiosny, obfite zbiory lub nadchodzące wydarzenia. Kruki i sowy uważano za strażników ukrytej mądrości, których obecność chroniła i dawała wgląd w to, co niewidoczne. Każdy lot, każdy dźwięk łączył codzienność z sacrum, przypominając o wiecznym cyklu życia, śmierci i odrodzenia oraz o delikatnej harmonii między człowiekiem, a naturą.