W polskich ludowych opowieściach źródło było często postrzegane jako miejsce uzdrawiające i czyste, ale też pełne tajemnicy. To nigdy nie była tylko woda. Mówiono, że ma duszę — ukrytą za rusałkami, wodnymi duchami młodych kobiet, które zamieszkiwały jego okolice. Wodę ze źródła wykorzystywano dla zdrowia i urody, zwłaszcza gdy była czerpana o świcie. Zawsze jednak towarzyszyła temu ostrożność: zapomnienie o samotnym źródle lub okazanie mu braku szacunku mogło rozgniewać ducha, który w nim mieszkał.